Ο φυλακισμένος ανάπηρος καθηγητής Γ. Ν. Σαιμπάμπα έγραψε μια επιστολή την οποία πήρε στα χέρια της η σύζυγος του, Βασάνθα Κουμάρι. Ο Σαιμπάμπα απευθύνεται στους φοιτητές του και στους συναδέλφους καθηγητές στο Πανεπιστήμιο του Δελχί. Ο καθηγητής συνεχίζει να βρίσκεται κρατούμενος στην κεντρική φυλακή της Ναγκπούρ . Το περιοδικό Mainstream Weekly (1) που δημοσίευσε την επιστολή την έλαβε στις 13 Φεβρουαρίου του 2018.
μέρα και νύχτα αλυσοδεμένος πισθάγκωνα
πίσω από τα γερά σιδερένια κάγκελα
του μικροσκοπικού μοναχικού κελιού της φυλακής μου.
Σας βλέπω, σας μιλώ και σας αγκαλιάζω
με τη δύναμη της ζωής μου που προκαλείται
από την εύθραυστη γη μου
καθώς η επιθυμία για ελευθερία
κυλάει μέσα από τα νεύρα και τις φλέβες
όπου ρέει το αίμα μου
ακόμα κι όταν είμαι μέσα στο κλουβί
πολύ μακριά από εσένα.
Η διδασκαλία είναι η δύναμη μου,
η αναπνοή και η ζωή μου,
ξέρετε ότι αγκάλιασα τη λογοτεχνία
γιατί μας συνδέει με τις ταραγμένες ιστορίες μας,
φιλοσοφίες και τον πόνο της οικονομικής ταλαιπωρίας,
τα δάκρυα, τους φόβους και τις ελπίδες
για μια φωτεινή καινούρια ημέρα.
Το κλουβί με τα ψέματα,
τις προβοκατόρικες προτάσεις
και τις συνωμοτικές συνομιλίες
με περιορίζουν και με κρατούν μακριά
από την δική σας γνώριμη και κρίσιμη δέσμευση
με τη γνώση και τη ζεστή αγάπη
για την ελευθερία της κατεστραμμένης γης»
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή μου στα πεδία της μάθησης και της διδασκαλίας στην αναζήτηση της γνώσης, της αγάπης και της ελευθερίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης, έμαθα ότι η ελευθερία για λίγους δεν είναι ελευθερία. Άρχισα να μελετάω ιστορίες, φιλοσοφίες και λογοτεχνίες με περισσότερη προθυμία και με κριτική σκέψη. Αυτό με οδήγησε να κοιτάξω γύρω μου ακόμη πιο καλά. Ταξίδευσα και συνάντησα ανθρώπους που ζούσαν σε απάνθρωπες συνθήκες. Συνειδητοποίησα πως αυτοί ποτέ δεν ένοιωσαν την ελευθερία σαν κι εμένα. Κατάλαβα ότι οι κάστες και η ελευθερία είναι αλληλο-αποκλειόμενες συνθήκες . Άρχισα να συνομιλώ με τον εαυτό μου. Στη συνέχεια άρχισα σιγά-σιγά να μιλάω στους συνανθρώπους μου στη διάρκεια του ταξιδιού μου. Συνάντησα ένα μεγάλο κενό σιωπής γύρω μου. Είδα μια κοινωνία σιωπής. Έπεσα επάνω στους ογκόλιθους της σιωπής. Τραυμάτισα βίαια τον εαυτό μου. Στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είχε ποτέ επιτραπεί να σπάσουν τη σιωπή τους. Αιώνες σιωπής στερεώθηκαν στη ζωή μας κάτω από τους ψηλούς και άγονους βράχους της επίσημης επιχειρηματολογίας της Ινδίας. Ήθελα να σπάσω τη φυλακή της σιωπής. Αγωνίστηκα εντός μου . Οι βράχοι ήταν δύσκολο να κινηθούν. Συνειδητοποίησα ότι έφερα μέσα μου τη σιωπηρή κοινωνία μου. Δεν ήταν εύκολο ταξίδι.
Ήταν τόσο μακρύ ταξίδι, επίπονο και επώδυνο. Τελικά, πίστεψα ότι ο ίδιος συγκέντρωσα μια φωνή. Ήθελα και οι συνάδελφοί μου να έχουν μια δική τους φωνή, ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε. Κατά τη διαδικασία, η φωνή μου άρχισε σταδιακά να αναδύεται. Ήμουν μπερδεμένος μέχρι να καταλάβω ότι η φωνή μου ακούστηκε. Μετά από λίγο καιρό, η φωνή μου άρχισε να αυξάνεται λίγο. Στη συνέχεια, ξαφνικά έπεσε ένα τσεκούρι στο λαιμό μου. Η φωνή μου σίγησε με ένα χτύπημα. Φίλοι, σήμερα, τρεκλίζω κάτω από τον ανυπόφορο πόνο ασταμάτητα. Το κλείσιμο της φωνής μου μέσα μου έκανε να εκραγεί κάθε όργανό μου από το ακρωτηριασμένο σώμα μου. Το ένα μετά το άλλο, τα όργανα μου άρχισαν να εκρήγνυνται. Η σιωπή μέσα μου εκρήγνυται με πόνο που μεγαλώνει ραγδαία. Οι φωνητικές μου χορδές απέκτησαν αλλοιώσεις μετατρέποντας τη φωνή μου σε έναν αδύναμο και δύσκολα να ακουστεί ψίθυρο. Η καρδιά μου έσπασε με την υπερτροφική καρδιομυοπάθεια. Το μυαλό μου έχει αρχίσει να παθαίνει μπλάκ-άουτ λόγω συγκοπής. Τα νεφρά μου είναι γεμάτα με πέτρα, η χοληδόχος κύστη συγκέντρωσε πέτρες και το πάγκρεας ακολούθησε με πόνο που ονομάζεται παγκρεατίτιδα. Οι νευρικές αρτηρίες στον αριστερό μου ώμο έσπασαν από τις συνθήκες της σύλληψής μου. Ονομάζεται βραχιακή πλεγματοπάθεια. Όλο και περισσότερα όργανα σιωπής αντικατέστησαν τα ζωτικά. Ζω με εκρηκτικό και ανυπόφορο πόνο κάθε μέρα. Ζω στα όρια της ζωής.
«Ο πόνος μου, ένα άφωνο τραγούδι,
το είναι μου μια ανώνυμη κουκίδα.
Μακάρι ο πόνος μου να μπορούσε να μιλήσει,
θα ήξερα ποιος είμαι.
Και αν ο ίδιος θα μπορούσα να βρω την ουσία του,
θα ξεδίπλωνα το μυστήριο αυτού του κόσμου.
Εάν θα μπορούσα να αδράξω αυτό το κρυμμένο μυστήριο,
η σιωπή μου θα έβρισκε έκφραση
{Faiz Ahmad Faiz } ( 1)
Έχουν περάσει ένδεκα ατέλειωτοι μήνες. Συνεχίζω να μαραζώνω κάτω από τις σκληρές συνθήκες φυλάκισης. Είμαι αναγκασμένος να ζήσω χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια και σωματική ακεραιότητα. Οι συνθήκες στις οποίες ζω με έχουν υποβιβάσεις σε απάνθρωπα επίπεδα. Σκεφτείτε το έγκλημα που μου αποδόθηκε: έχω ζήσει για ελευθερία, προσπάθησα να ανακαλύψω τη φωνή των αυτών που έχουν φωνή, προσπάθησα να βρω τη φωνή τους. Έγραψα κείμενα για αυτούς, μίλησα γι' αυτούς, αυτούς τους συνανθρώπους μου που δεν τους επιτρέπεται να έχουν τη δική τους φωνή εδώ και αιώνες. Αυτό είναι το έγκλημά μου! Η υποβάθμιση του σώματος και του μυαλού μου δεν απομακρύνει μόνο την ανθρώπινη κοινωνία από μένα. Στην πραγματικότητα είναι μια πράξη εξαθλίωσης για το σύνολο της κοινωνίας μας. Μια πράξη σε βάρος της πολιτιστικής μας ύπαρξης.
Ελπίζω πως κανένας από εσάς δεν θα νιώθει λύπη με την κατάστασή μου. Δεν πιστεύω στη συμπάθεια, πιστεύω μόνο στην αλληλεγγύη. Σκοπεύω να σας πω την ιστορία μου μόνο επειδή πιστεύω ότι είναι και δική σας ιστορία. Επίσης, επειδή πιστεύω ότι η ελευθερία μου είναι και η δική σας ελευθερία!
Δικός σας
7 Φεβρουαρίου 2018
Με αγάπη και χαιρετισμούς,
G.N. Σαϊμπάμπα
Andacell, Κεντρική φυλακή, Ναγκπούρ
- Το πρωτότυπο κείμενο της επιστολής βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.mainstreamweekly.net/article7751.html. Δημοσιεύτηκε στις 24/2/2018
- O Faiz Ahmad Faiz , 1911-1984, ήταν πακιστανός αριστερός ποιητής , βραβευμένος με το βραβείο Λένιν και υποψήφιος για το Νομπέλ Λογοτεχνίας , μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος . Το έργο του Faiz έχει επηρεάσει βαθιά την πακιστανική λογοτεχνία.
- Την μετάφραση έκανε ο Γ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου